محققان به طور مداوم عوامل بیماری زا را به اشتراک می گذارند و چندین شبکه و مخزن منطقه ای وجود دارد. با این حال، این فرآیند موقتی است و اغلب زمان زیادی می برد.
روند اشتراک گذاری نیز بحث برانگیز است. به عنوان مثال، یک محقق در یک کشور ثروتمند ممکن است برای کار یک دانشمند کم ارتباط در یک کشور در حال توسعه اعتبار داشته باشد.
هانگر گلیزر می‌گوید: «بسیاری از اوقات من فقط با دوستانم مطالبی را مبادله می‌کردم.
ماریون کوپمنز، رئیس ویروس شناسی اراسموس MC در هلند، گفت که آزمایشگاه او یک ماه طول کشید تا SARS-CoV-2 را که در دسامبر ۲۰۱۹ در ووهان، مرکز چین ظاهر شد، دریافت کند.
محققان چینی به سرعت یک کپی از توالی ژن را به صورت آنلاین قرار دادند و به محققان کمک کردند تا کار مقدماتی را آغاز کنند. اما دانشمندان می گویند برای درک چگونگی انتشار ویروس جدید و نحوه واکنش آن به ابزارهای موجود، به نمونه های زنده نیاز است.
اولین چالش
لوکزامبورگ اولین کشوری بود که نمونه‌ای از ویروس کرونای جدید را با BioHub به اشتراک گذاشت و پس از آن آفریقای جنوبی و بریتانیا قرار گرفتند.
به گفته WHO، لوکزامبورگ انواع آلفا، بتا، گاما و دلتا را منتقل می‌کند و دو کشور اخیر Omicron را به اشتراک می‌گذارند.
لوکزامبورگ کمتر از سه هفته پس از شناسایی نمونه‌های Omicron را از آفریقای جنوبی از طریق مرکز خود دریافت کرد و به محققان این امکان را داد تا ارزیابی خطر سویه غالب را آغاز کنند. پرتغال و آلمان نیز نمونه های Omicron را دریافت کردند.
با این حال، پرو، السالوادور، تایلند و مصر همگی امیدوار بودند که گونه های کشف شده داخلی را در سال ۲۰۲۲ منتشر کنند، اما مشخص نیست که کدام مقامات ملی ملزم به ارائه ضمانت های قانونی لازم هستند. ما همچنان منتظریم زیرا وجود دارد. گلیزر گفت.
وی افزود: هیچ پروتکل بین المللی برای امضای فرم های جزئیات ایمنی و موافقت نامه های استفاده وجود ندارد. هیچ یک از چهار کشور به درخواست ها برای اظهار نظر پاسخ ندادند.
هر دو سازمان جهانی بهداشت و هانگر گلیزر تاکید کردند که این پروژه آزمایشی است و در حال حاضر فرآیندهای خاصی را تسریع کرده است.
چالش دیگر نحوه به اشتراک گذاشتن نمونه های مورد استفاده در تحقیقات با مزایای تجاری بالقوه، مانند ساخت واکسن است. نمونه های BioHub آزادانه به اشتراک گذاشته می شوند تا دسترسی گسترده ای را فراهم کنند. با این حال، اگر به عنوان مثال، شرکت های داروسازی از اکتشافات محققان به طور رایگان سود ببرند، این مشکلات بالقوه ایجاد می کند.
WHO قصد دارد در درازمدت روی این موضوع کار کند و آزمایشگاه‌ها را در تمام مناطق جهان آنلاین کند، اما هنوز مشخص نیست که این بودجه چگونه و چه زمانی تامین می‌شود. طبیعت خودبه‌خودی نیز می‌تواند از آن جلوگیری کند.
کوپمنز درباره موضع خود در مورد شیوع اخیر گفت: کشورهایی مانند چین، اندونزی و برزیل هستند که ویروس را منتقل نمی‌کنند یا دوران بسیار سختی دارند. هیچ یک از این سه به درخواست ها برای اظهار نظر پاسخ ندادند.
این پروژه در بحبوحه بررسی‌های شدید آزمایشگاه‌ها در سراسر جهان پس از ادعاهای غیرمستند غرب مبنی بر اینکه نشت از آزمایشگاهی با امنیت بالا در ووهان ممکن است باعث ایجاد همه‌گیری کووید-۱۹ شده باشد، انجام می‌شود. چینی‌ها و اکثر دانشمندان بین‌المللی آن را رد کردند.
هانگر-گلیزر گفت پس از کووید-۱۹ باید طرز فکر خود را درباره تهدیدات جدید تغییر دهیم.
او گفت: «اگر واقعاً یک وضعیت اضطراری است، سازمان بهداشت جهانی باید یک هواپیما تهیه کند تا ویروس را به دانشمندان برساند.
اگر بتوانیم از شیوع آن جلوگیری کنیم، ارزشش را دارد.»